Het klokkepitje als penopauzeindicator

Mannen delen weinig ervaring over hun lichaam met elkaar.
Vrouwen doen dat wel. Meisjes spreken van jongs af aan in kleine kringen over hun veranderend lichaam. Ze geven raad aan elkaar over diverse giechelonderwerpen. Later hebben ze het over de vrouwelijke kwaaltjes. Als ze nog geen vapeurs hebben, dan praten ze er over tot ze er hebben.
Ze sparen geen onderwerp onder elkaar.

Mannen houden de ervaring met hun lichaam voor zich… Tenzij ze kunnen stoefen.
Ik denk dat het voor het sterke geslacht een taboe is om te spreken over de evolutie van hun lichaam naar mate ze ouder worden. ‘De jonge gasten zullen het later ook wel ervaren’, is misschien de achterliggende gedachte.

Mijn vader deed toch een inspanning.
Hij gaf me een levensles: “Jongen” zei hij, ”Het begint eerst met de ogen en dan met je pietje”. Daarmee is meteen de toon gezet, hoe mannen het hebben over hun aftakelend lichaam.

Ik voel me dus geroepen om hier verandering in te brengen.
We moeten bij dergelijke onderwerpen niet meteen denken aan een consultatie bij Bo Coolsaet of Goedele Liekens. We moeten net zoals bij de vrouwen de onderwerpen onderling durven aankaarten. Daartoe moeten we ook alles durven benoemen met naam en toenaam.

Over de eerste fase waarover mijn vader het had, moeten we het niet hebben. In het Kruidvat kan je immers terecht voor 3 euro-brilletjes. Daarvoor heb je dus dit aansporend artikel voor open communicatie niet nodig.

We moeten het dus o.a. hebben over een mannelijk lichaamsdeel dat in ‘geef acht’ een parabolische cilinder-houding aanneemt en waarvan de cilindervorm in lengte kan toenemen.
Dit gezegd zijnde, bij de berekening van lengte van de mantel van de cilinder komt twee keer het getal pi (2 x π) voor. ’t Gaat over dat laatste… de pipi.

Je moet daar eens over beginnen bij een dokter of bij een specialist… Er hangen dan wel affiches in de wachtzaal met de boodschap ‘praat erover met de huisarts’ en ‘laat naar je borsten kijken´, maar het is niet evident. Ik ging toch op beide suggesties in en sprak erover…

De dokter antwoordde bedenkelijk op mijn vraag met ” ’t Jaaaa… ” en er volgde een glimlach. Nadien kwam er niet veel meer uit zijn mond. Mijn dokter was dus duidelijk een man zoals de andere. Ik meen dat hij al vlug wilde vermijden om over zijn eigen ervaring te moeten spreken.
Ik dacht ook terstond aan mijn lessen godsdienst van het middelbaar onderwijs. We mochten toen aan de priester-leraar vragen stellen in het kader van seksuele opvoeding. De vragen begonnen steevast met “ik ken iemand die…”.
We geven ons zelf dus niet zomaar bloot, ook de arts niet.
Met die ” ’t Jaaaa… ” was het antwoord van de dokter weinig concreet maar wel goed te begrijpen.

Mijn ziekenhuisspecialist, waar ik jaarlijks op controle ga, had een ander antwoord. Hij zou de volgende keer mijn testosteronwaarden in het bloed laten meten… Maar ik moet, verdikke, maar één keer per jaar op controle! Eén keer, je hoort het goed, twaalf maanden lang zou ik blijven hopen op een spontaan voorschrift voor blauwe pilletjes, want dat zou ik zelf niet suggereren. Eén jaar later wist ik dat mijn testosteronwaarden goed waren… Ik treed niet in detail of de waarden volgens mij hoog genoeg waren.
Onderwerp gesloten. Het blijft geen kermis.

Bij sommige mannen zou de wereld rond dat betreffende lichaamsdeel draaien. Er zijn mensen die het fenomeen omschrijven alsof die over een pluimstaart beschikken. Ze pronken misschien meer, maar ook bij hen heeft het ouder worden een veranderend effect op de aantrekkingskracht bij vrouwen. We gaan verder met de eerste beschrijving waarbij we denken aan de centrale as van hun wereldje. We bespreken daarom gemakshalve de evolutie van hun aantrekkingseffect aan de hand van onze kennis over aardmagnetisme. Dat trekt ook aan.
Met de veroudering vergroot de magnetische inclinatie. Meer concreet verandert de hoek van het geomagnetisch dipoolveld van aanvankelijk om en bij de 11,3° tot de aardas, oftewel hun buik, tot evenwijdig met de vloer van de slaapkamer. Zo niet verder neerwaarts van -90° tot -180°.
We onthouden dat ook deze macho’s niet ongespaard blijven.

Van iemand anders vernam ik – waarbij je moet weten dat men tegen mij o.r.v. mijn betrokkenheid bij het Lange Max Museum het nogal vaak over militaire onderwerpen heeft – dat bij het ouder worden “schieten geen probleem is, maar wel het herladen…”.
Hieruit mag duidelijk blijken dat de productie van levenssappen vermindert bij het ouder worden. Wij mannen worden dus op termijn minder sappig. Misschien ook de reden waarom mijn vrouw zegt dat ik nu droge humor heb.

Op suggestie van een affiche in de wachtzaal bij de dokter heb ik dus ook naar mijn borsten laten kijken.

Mijn borsten kregen in mijn overgangsfase, of penopauze, precies een grotere cup-maat en ze waren ook gevoeliger geworden. Dat laatste voelde ik toch als ik met het washandje harder wreef.

Als je van nature geen borsten hebt, dan zou zo’n borstonderzoek voor de medisch wereld nogal eens een uitdaging zijn, dacht ik. De huisarts verwees mij dan ook meteen en begrijpelijkerwijs door voor gespecialiseerde apparatuur.

Dus, ik vrolijk naar Diksmuide en “daar gaan we het nu eens hebben, zí” ging door mijn hoofd.
Nul borsten en nu onderzoek naar het ontastbare. Haha…  Een Stephen Hawking zal er iets zoeken in mijn melk-‘weg’-stelsel van mijn tetjes. Ik dacht ‘astronomie van mijn zwart gat’. Haha…

De verpleegster vroeg me om met mijn borst tegen een machine te staan voor een foto. Ik druk me nu onnauwkeurig uit. Ze wilde een quasi onbestaande borst tussen twee naar elkaar toe bewegende platen krijgen. Geen eenvoudige klus voor een man die al geen borsten heeft.

De dame hielp me. Ze drukte mij met haar volle lichaam nog meer tegen de machine. Ze krulde haar letterlijk over mijn schouder om met één hand in mijn borst te kunnen knijpen en met de andere hand verreikend aan een drukknop te kunnen. Ze was zoooo dicht tegen me dat ik nu meer háár borsten voelde dan de mijne. Daarbij moet je weten dat zo´n fotoapparaat in werking nogal wat warmte afgeeft en dat de temperatuur in het kleine kamertje al hoog was. Zij droeg gepaste luchtige kledij, ik was grotendeels naakt. De blonde schoonheid gaf me een zalig gevoel. Ik wilde meteen boeken voor een tweede sessie.

Achteraf gezien bediende ze een soort bankschroef met dat knopje. Ze was erin geslaagd om mijn borstweefsel in een soort foltermachine te proppen.
Mammografie noemen ze het met een schoon woord. Ik dacht eerder aan mammoetgrafie, want het voelde alsof een prehistorische zware mammoet op mijn borst trapte.

Tijd om de jonge generatie mannen twee tips te geven:

Je kunt eenvoudig aan het klokkepitje zien dat je in de periode van de penopauze komt.
Het klokkepitje is te zien als je het bovenste knoopje van je hemd opendoet en dan is het vooraan in de hals. Als het vel er wat minder strak is geworden en het vel er ouder begint uit te zien, dan kan het zijn dat jouw 2 maal 3,14 denkt aan parttime ‘paar-time’ of brugpensioen.

Nu de tweede tip… In de wachtzaal bij de dokter lees je bij voorkeur de boekskes die op het tafeltje liggen. Mijn ervaring zegt, trek je van die affiches aan de muur niets aan. Als man zwijg je beter over die onderwerpen. Pffffff…. Het brengt toch niets op en finaal doet het pijn.

Overige lectuur: Mannen en de overgang: ‘Ze gaan steeds meer op vrouwen lijken’

URL: https://www.rtlnieuws.nl/lifestyle/relatie/artikel/4674306/week-van-de-overgang-mannen-penopauze