Tijdens ons verlof houden wij er een traditie op na.
We hebben dan oog voor de wereldkeuken en zoeken een restaurant met een buitenlandse keuken die we nog niet kennen.
Als ik even denk aan de recentste citytrips, dan kan ik al snel enkele geproefde buitenlandse keukens opsommen: Nepalees-Tibetaans in Keulen, Libanees in Strassbourg, Argentijns in Amsterdam, Koreaans in Londen, Indisch in Valencia enz.
Zo’n restaurant vinden we meestal tijdens het verkennen van de stad. Hebben we niets opgemerkt, dan trekken we wat tijd uit voor het zoeken op TripAdvisor.
Maar zo eenvoudig is het kiezen van dergelijk restaurant niet. Bij het zien van de voorgevel krijgen onze vrouwen immers de gave van ‘God ziet alles’. Hun ogen veranderen dan in een soort infraroodcamera. Vanop straat zien zij dan door alle muren heen en weten meteen of de keuken én de damestoiletten netjes zijn.
Bij een negatief resultaat van een analyse met variërende selectiecriteria worden de GPS-coördinaten in hun grijze massa onmiddellijk met een “No Go” geregistreerd.
Daarna volgt een eerste uiterlijk kenmerk: een krullende neus.
Als man reageer je best niet met een verzoenende poging. In het andere geval hoor je bliksemsnel een lange reeks argumenten. ChatGPT kan deze lijst in lengte en snelheid niet evenaren. Ik denk bijgevolg dat onze dames beschikken over een chemisch proces in de hersenen dat de kracht van artificiële intelligentie anno 2023 overstijgt.
In mensentaal noemen ze dit proces ‘vrouwelijke intuïtie’. Ik controleerde in Vandaele nog even het woord ‘intuïtie’ of het wel voldoende de lading dekt.
Ja hoor, ‘intuïtie’ is correct, ‘inzicht zonder nadenken’…
Hoe dan ook hun algoritme werkt goed want we hebben tot zover nog nooit een negatieve eetervaring gehad. Misschien is dit ook voor een deel omdat de gerechten iets verwesterd zijn.
Voor een lokaal gerecht zijn we ook altijd te vinden.
In Kroatië leerden we gerechten kennen die in een peka worden klaargemaakt. Een peka is een pot met een deksel uit gietijzer die tijdens het kookproces wordt bedekt met gloeiende houtskool.
Geen brandend vuur op de pot hé. Wij spreken uit ervaring, anders komt jouw eten zwart uit de peka.
Zo’n driekwartier tot een uur laat je de peka onaangeroerd. Peka is dus een ideaal alternatief voor een barbecue want als kok van dienst moet je een lange tijd niets doen, tenzij mee-aperitieven.
Geraak je door het aperitieven in een benevelde toestand, geen erg. Je haalt na bijna een wijzertje rond gewoon de pot uit de gloeiende massa. Het deksel even afstoffen en dan de Sebastian-pot op tafel. Malser en sappiger kan ik het me niet voorstellen.
En dat pekagerechten lekker zijn, wisten Sergio Herman en Jeroen Meus te bevestigen tijdens “Sergio over de grens“.
In 2009 bezochten we in Kreta, samen met de schoolcollega’s van Griet, een restaurant met een kleverige specialiteit: slakken. Bij uitbreiding was het een klein gespecialiseerd slakkenbedrijf.
De slakken werden in de natuur bij hun huisje opgetild en naar het bedrijf gebracht. Om te ontgiften kregen ze er een drie weken durend dieet van spaghetti- en macaronistokken.
Bij het bekijken van al die slakken in het afgesloten bakje, vertelde turnleraar Dirk dat hij in zijn tuin evenveel slakken had.
Die slakken waren lekker. Dirk vond dat die voorbereidingen niet zo bijzonder moeilijk waren. Thuis had hij nog een lege aquarium en voldoende spaghetti op stock om het ook te proberen. Meer nog, we kregen meteen een uitnodiging om bij hem thuis, nabij Sint-Henricus in Torhout, het eet-experiment te komen meemaken.
Een maandje later had Dirk al de ingrediënten uitgebreid. Hij liet in zijn tuin, naast de huisjesslakken, ook de naaktslakken niet verder kruipen.
Tijdens ons bezoek werden de slakken vers klaargemaakt. Na het bakken in de oven bracht hij de slakken van Sint-Henricus met een glunderende blik naar de eettafel. Hij combineerde zijn streekgerecht met brood en twee sausjes.
Lange tanden waren niet nodig want de slakken waren heel zacht en kleiner geworden door het bakken.
Ik weet nog dat niet iedereen opteerde voor zijn uniek streekgerecht.
Afgelopen weekend zag ik Dirk… Ik polste nog even… Hij heeft sindsdien zijn escargots de Saint-Henri niet meer aangeboden aan zijn gasten…
Kreeg Dirk ook “No Go” registraties? Zag Dirk ook krullende neuzen?
Gerdi Staelens 