Zij directief, ik onderdanig

Ik heb geen afscheid genomen. Ik heb abrupt gebroken.
Enkele dagen voor een nieuwe ontmoeting schreef ik een bericht dat er niet zou zijn. Bij het duwen op de verzenden-knop mompelde ik erbij “en ik zal er nooit meer zijn”.

Ik voelde dat het anders was. Het was niet meer wat ik wilde. Ik moest veranderen.
Niet van zelfsprekend, want ik ben honkvast.

In mijn dichtste kringen kreeg ik de aanbeveling voor een dame waarvan ik tevreden zou zijn.

Beetje aarzelend vormde ik haar nummer. Bij de eerste beltonen besefte ik dat ik mijn grenzen aan het verleggen was en dat ik niet meer op mijn stappen terug kon. De afspraak was snel gemaakt. Ik was welkom.

Met een Ricola in de mond reed ik naar haar toe. Even aanbellen en ik kon meteen de trappen op naar boven. Ik was alleen en zette me neer.

Mijn ogen vielen meteen op een tijdschriftcover die opvallend gedraaid lag naar de plaats waar ik zat.
Was dat toeval of voorbedacht?
Op de cover was te lezen: Al aan seks gedacht vandaag?

Ik dacht ‘niet dat ik weet’, maar er volgde meteen een ‘tja, dat is maar een kleine moeite’.
Direct zag ik alles een beetje meer rooskleurig.

Er waren nog dames… een lieve Kroatische stem klonk “kom maar mee en leg je gsm maar hier”. Mijn smartphone bleef achter in een plastieken bakje. Nu zouden we beslist niet meer gestoord worden.

“Leg je daar maar neer”… en ik was volgzaam.

Toen kwam Hilde.
Er waren weinig woorden nodig. Ze zag snel waar ik nood aan had.
Ze stak een licht groene haarclips iets hoger in haar zwarte kapsel en ze zei “draai je maar iets meer naar mij”.
Ze deed wat ze moest doen.
Ze deed me zweten en het raam werd in de kipstand gezet.
“Gaat het?” vroeg ze me lief. Ik knikte want praten was niet voor meteen.

Toen ik de praktijk verliet zei ik: “Mevrouw, ik hou van jouw…” en een fractie later “kordate aanpak”.
Of ik ‘jou’ uitsprak met een ‘w’ of zonder, kon ze niet weten… Maar Hilde glimlachte.

Er volgde nog een afspraak, nog één en nog één.

De laatste keer kreeg ik een schouderklopje, terwijl ze me zei “jij maakt hier nogal wat mee, hé”.
Ik waardeerde die vorm van begrip.

Tot zover heb ik het haar nog niet durven zeggen. Dan nu maar en heel respectvol op deze wijze:
“Hilde bedankt, je bent een fantastisch goede tandarts”.