Het was zaterdagnamiddag en de meeste klusjes waren achter de rug…
’t Was ofwel nog een nieuw werkje aanvatten of er even tussenuit.
Griet hoorde een melding van een nieuw Messenger-berichtje en meteen nam de nieuwsgierigheid de bovenhand.
Het was haar neef Johny die ons uitnodigde voor de nieuwe fototentoonstelling van zijn hand.
Nu moet ik zeggen dat Johny werkelijk mooie foto’s maakt, en zelf heb ik ook aandacht voor compositie, de gulden snede en het lijnenspel bij het nemen van foto’s. Kortom: ik was gewonnen voor Griets voorstel om meteen te gaan kijken.
Met de auto of met de fiets naar herberg De Knocke — dat was het punt van overleg dat volgde.
Volgens Google Maps was de kortste fietsafstand haalbaar. Wetende dat ik zonder hulpmotor fiets, vond ik het te doen. En als ik het zag zitten, dan zou het voor Griet ook wel lukken, want zij heeft knopjes aan het stuur, waardoor ze zich vooral op het sturen kan focussen.
Door de Broeken van de Handzamevallei, langs de heuvelkam van Klerken met uitzicht op het Heuvelland, de opduikende torens van Diksmuide boven de groene velden, de weidse weiden nabij de Blankaart, tot aan de Vauban-littekens van het 17de-eeuwse Fort de Knocke… Ik zag het zitten.
Temeer omdat ik de deugdelijkheid van het wegdek in de Handzamevallei wilde natrekken. Ik had me voorgenomen om bij het komende bezoek van Helga, mijn atletiekvriendinnetje uit Hasselt met haar en Marc door de Broeken te fietsen tot aan De Pluimen in Diksmuide.
We zouden dan gaan kijken naar een oefenmatch tussen KVDO Diksmuide en De Spor van Hasselt. Het gelijknamige televisieprogramma van Rik Verheye gaf een extra duwtje in de rug om te gaan kijken.
Johny vroeg ons om bij hen aan het tafeltje te komen zitten vóór de herberg. De 16 km-rit deed me kiezen voor iets van 33 cl. Het werd een Export. Griet liet zich leiden door het reclamebord en koos voor een picon.
De positie van mijn zeteltje zorgde ervoor dat ik door de voordeur het interieur van de herberg kon zien. Een foto die de 16:9-verhouding oversteeg, trok mijn aandacht. Ik meende een logo op de truitjes van jeugdige dames te herkennen. Ik was onzeker, want op mijn leeftijd speelt de kijkafstand een rol.
“Johny, zullen we eens binnen gaan kijken naar jouw foto’s?” vroeg ik. Ook al was zijn Duvel nog halfvol, zei hij: “’t Is goed, ‘k zal een beetje uitleg geven.”
De foto met de jeugdige dames bekeek ik hoe dan ook eerst.
Ik vroeg meteen aan de dame des huizes: “Houtland op die truitjes, zeg eens…”
Connie antwoordde: “Ik heb gelopen bij Houtland, vandaar die foto. Ik ben de tweede van rechts.”
“En herken je het meisje uiterst rechts op de foto?” stelde ze meteen als tegenvraag.
Ik ging opnieuw kijken. “Hilde Crevits?” zei ik.
Onze minister uit Torhout was dus ook atlete geweest bij Houtland Atletiekclub. Dat wist ik niet.
Ik raakte aan de babbel met Connie, en het bleef maar duren. Johny had intussen de volledige expositie overlopen — ik moest nog beginnen.
Wat later legde Connie twee volle albums met atletiekherinneringen op het cafétafeltje vóór de toog. Andere horecagasten bleven stil… ze volgden de gesprekken tussen Connie en mij.
Ik ga ervan uit dat zelfs haar vaste cliënteel nog nooit had gehoord over Connies clubrecords op de 800 en 1500 meter.
Ik deelde de link waar ze de clubrecords kon verifiëren: https://www.houtlandatletiek.be/content/clubrecords
Ik vermeldde fier dat ik met 23″1, sedert 1978, nog steeds op het scorebord sta voor de 200 meter bij de kadetten. Mijn record werd tot op heden niet verbroken.
Connie en ik glunderden… Het is zo fijn om nog eens over de glorietijd van weleer te kunnen spreken.
Nostalgie troef.
Helga, ik heb er nóg een atletiekvriendinnetje bij.
Hebben jullie zin om eens mee naar herberg De Knocke te gaan, voor een picon?
Gerdi Staelens 