Le nouveau Gerdi est arrivé

’t Is er eindelijk van gekomen, maar ik had een duwtje in de rug nodig van mijn dochter.

Griet, mijn vrouwtje, stelde voor om een paar nieuwe zomerschoenen voor me te kopen. Ik durfde sneakers overwegen, maar voor de modellekes dat Griet goed voor mij vond, was ik niet te overtuigen. Steeds weer had ik een argument om een aankoop te weren. Of ik zag ze niet graag of ik was van mening dat ze me onvoldoende steun zouden geven.
De echte reden is anders. Ik ben precies getrouwd met één merk.

Al jaren droomde ik ervan om terug sportschoenen te kunnen dragen zoals ik vroeger had, van toen ik atletiek deed… adidassen uit de jaren 1970.

Ik had toen de prachtige blauwe Achill. Een super trainingschoeisel van adidas. De Achill was toen de Rolls-Royce.

Ik had nog steeds een ideaalbeeld uit mijn jeugdjaren van een sportschoen voor ogen. Nu en dan browste ik stiekem met de zoekterm Achill. Vintage is ‘in’ en misschien was de productie terug opgestart, dacht ik.
Ik heb die sportschoen teruggevonden, maar of ze 13 jaar na de herintroductie nog te koop was, was heel onduidelijk.

Bij nader inzien, zou ik als zestiger toch niet meer rondlopen met die sloefen naar het oudste origineel model. Eén of andere drempel was te hoog geworden. Met het strakke model 1978 zou het anders geweest zijn.

Het Google-algoritme bleek in mijn hoofd te kunnen kijken en tikte Zalando op de schouder met een weetje over mij. Google wist dat ik zou vallen voor de SL ’72 RS, eveneens een sportschoen uit de reeks adidas Originals.

Straf was dat ik destijds ook nog met deze schoenen op de tartanpistes gelopen had. Dat kon Google toch niet weten? Google was toen zelfs nog niet geboren.

Ik zag bij de SL ’72 RS hetzelfde blauw en ook het rode streepje in de zoolrand als bij de Achill. Mijn nieuwe bril, met eveneens een combinatie van blauw en rood, zou accorderen. Het sportartikel was nog just one click away van het winkelwagentje.

Maar Griets neus krulde.
Een beetje strategie was dus nodig.
Ik koos een passend moment om het onderwerp terug op tafel te gooien… en dat is als mijn dochter erbij is…

Joke vond ze mooi en zei “papa, hoelang ga je daar nu nog van klappen?“, “je koopt dat gewoon“. Kevin volgde en Ella-Marie had ook graag een moderne opa. Griet kon haar veto niet meer aanhouden.
Vier dagen later was ik trotse bezitter.

De zaterdag vóór Moedertjesdag trok ik voor het eerst mijn nieuwe sportschoenen aan om op bezoek te gaan bij mijn moeder. Griets neus krulde nog.

Daar zette ik prompt mijn linkervoet op een keukenstoel, precies zoals een schoenenmannequin zou doen. Ik zei met een marketingtoontje erbij “Le nouveau Gerdi est arrivé“.
Mijn moeder: “Zijn dat jouw oude sportschoenen?“. Ik: “Nee, maaaaa. ’t Zijn nieuwe, maar zoals ik die vroeger had“.
Nonkel Yvan die net op bezoek was, wist aan te vullen “en… ’t zijn schone… en adidas is ‘in’ voor ’t moment“.

Griet bleef stil.

Tijdens Moedertjesdag waren we op bezoek bij Griets ma, moeke voor de kleinkinderen. Dit jaar was iedereen er.

Van mijn schoonzussen kreeg ik te horen dat ze mijn lage blauwe sneakers graag zagen.
Griets neus krulde niet meer en bevestigde: “Ja, onder jeans zijn ze mooi“.

Nu bleef ik stil.