1 mei 2021
Vorige zaterdag zou een hectische voormiddag worden en dat was het ook. Twee verenigingen waarin ik actief ben planden die morgen een jaarlijkse activiteit. Spaenhiers verdeelden hun nieuw jaarboek en daar zou ik bijspringen. Om 10u zouden we Hovaeremolen piekfijn zetten, klaar voor het nieuwe seizoen. Om 11u terug naar Spaenhiers voor een persmomentje… En zeker voor 12u moest ik bij Johan een verjaardagskaart kopen. De openingstijden van de post lieten toe dat ik daarna nog een pakje ging afhalen.
Naar mijn gevoel deed ik voor de twee verenigingen iets te weinig, maar ik zou beide niet in de steek laten. Alles combineren op één voormiddag was iets te veel voor me. Dat was toch wat mijn voeten lieten uitschijnen met een pijnsignaaltje. Om mijn stappen wat te sparen reed ik daarom met de wagen naar de post.
Mijn wagen stond geparkeerd aan de Sala Thai. Met het tempo van die morgen liep ik dus haastig langs de Balluchon. Ik werd er aangesproken met een rustig stemmetje:”Meneer, wil jij een tekening van mij?”.
Ik twijfelde niet. De blik in de oogjes van het kleine meisje waren te uitnodigend, “jazeker” was mijn antwoord.Ik voegde er meteen aan toe “maar dan moet je wel jouw naam en handtekening plaatsen onder jouw tekening”.
De tekening kon ik niet kiezen. Zij had voor mij een paddestoel met een rode hoed gekozen. Het meisje kreeg mijn balpen en ik vernam dat ze al thuis een handtekening had bedacht. Het kunstwerkje op het ruitjespapier werd bij haar naam Shannon, gesigneerd.
Mijn drukke voormiddag werd in één klap rustig.
“Moet ik jou iets betalen?”, vroeg ik. “Nee”, hoorde ik, maar ik voelde een drang om iets te geven. Enkel een muntje van 20 cent had ik in mijn broekzak en gaf het haar. Ik voelde me schuldig want het kind verdiende meer te krijgen.
“Waarom doe je dat?” was mijn volgende vraag. “Zomaar” klonk het antwoord.
Ik was uit mijn lood geslagen en bedankte haar en stapte weg…
Ik keerde me nog even om en kon nog vernemen dat Shannon in de derde klas zat van De Lettertuin.
Met een zalig gevoel reed ik naar huis.
Thuis was ik trots om mijn nieuwe aanwinst te tonen, maar vooral had ik woorden te kort om te vertellen hoe spontaan ik werd aangesproken. Mijn dag kon niet meer stuk.
Dat geluksmomentje liet me niet los.
Van De Lettertuin hadden we ooit al bezoek gehad in het Lange Max Museum. Een contactpersoon van de school zou ik dus zeker kunnen vinden. Ik richtte een e-mail aan juf Simby om haar mijn mooi verhaal te vertellen en vooral met de vraag, wil je nog eens aan Shannon de groeten doen van me?
Gerdi Staelens 