Een beetje Tirol in de Dorpsstraat

“Dag Urbain!”

‘Dag Roger’ en ‘dag Marcel’ zeg ik meestal iets luider want zij wandelen aan de overkant van de straat.

Roger woont ook aan die kant van de straat en daar is ook de bakkerij en de krantenwinkel. Voor Marcel is het anders. Hij steekt al aan het kruispunt met de Zuidstraat de straat over. Hij verkiest dus om ook de andere kant van de straat te lopen, want met zijn rollator heeft hij er meer plaats. Er zijn immers geen parkeerplaatsen die daar het voetpad versmallen.

Eigenlijk zou Urbain ook beter aan de overkant lopen want hij gaat ook naar de krantenwinkel en nu sloft hij met kleine, wat onstabiele stapjes langs een nauwe doorgang tussen de geparkeerde auto’s en de huizenrij. Maar ja, dat is niet mijn zorg.

Urbain en Marcel behoren tot de oudsten die ik alle dagen in de ochtend tegenkom. Waarschijnlijk zijn onze wekkers gesynchroniseerd, want als ik laat ben, zie ik hen nog. Of misschien is het omdat zij meer tijd nodig hebben om tot in de krantenwinkel te geraken.

Als ik Urbain, Roger en Marcel aanspreek, hoor ik meteen een “daaaaaaaag Gerdi” terug. Bij Urbain ontsnappen er simultaan kleine wolkjes sigarenrook uit zijn mond. Mooi om te zien.

Mijn ochtend kan niet meer stuk.

Zo’n twee weken terug was ik nog in het Oostenrijkse Paznauntal. Daar nam ik me voor om mijn langlopend mini-projectje kenbaar te maken.

Al sinds de beginjaren 1990 vertoef ik in het voorjaar graag even in de Tiroolse Alpen. De après-ski is er als nergens anders zo goed en de gemütlichkeit is er troef.
Telkens valt het mij op hoe de lokale mensen je daar spontaan “Guten Morgen” of “Grüß Gott!“ zeggen. Ze doen dat al bij het elkaar kruisen op het voetpad, zelfs al hebben ze jou nog nooit eerder gezien.
Ik deed dit jaar ook weer met hun gewoonte mee. Daar word ik vrolijk van.
Misschien zit de Schnaps daar ook voor iets tussen.

Ooit vroeg ik mij af, of zo’n spontane ‘goede dag’ ook in Koekelare zou kunnen?
Waarom zijn wij zo koel, vroeg ik me af?
Of is dat louter tegen mij? Misschien is het omdat ze mij niet kennen, dacht ik.

Hoe kon ik die mooie gewoonte uit Tirol tot in de Dorpsstraat brengen?
Ik probeerde het.

Intussen misschien wel 20 jaar terug nam ik initiatief om elke dag in de straat consequent een ‘goedemorgen’ of een ‘goede dag’ te zeggen.
Sommigen zegden niets terug. Van anderen stond op hun gezicht te lezen “wat doetn’ dien nu?“.
Er waren mensen die dachten dat ik in de politiek zou gaan… Waarom zegt hij anders ‘goede dag’?

Ik bleef volhouden en ja, na lange tijd veranderde het.

Op den duur was ik niet meer de eerste die iets zei en ik hoorde spontaan “dag Gerdi”.
Was ik de eerste, dan hoorde ik steevast en meteen hetzelfde: “dag Gerdi”.

Kristof, de immer vrolijke schoenmaker, speelt al lang het spel mee en zorgt dat iedereen in de straat goed kan horen als hij een goede dag zegt. Mijn antwoord is erop aangepast. Ik start met een diepe stem, ga over naar iets zangerig en sluit af met een onnodig accentje dat hoger klinkt. Probeer u even in te beelden hoe ik zeg “Een goeeeeeeeeeeeie morgen deze morgen-ge-ne”.
Staat Kristof niet in straat, dan zoekt hij van achter zijn toonbank oogcontact. Hij houdt daarbij zijn arm en wijsvinger hoog gestrekt in de lucht tot ik hem groet.

Ook de groenteman en de slager, van wie hun winkeldeuren vaak openstaan, zwaaien of zeggen me van binnen een ‘goede dag’ .

Over de slager gesproken… Tijdens corona was mijn actie daar héél efficiënt uit te voeren. Ja, want slechts 3 klanten mochten binnen in de winkel staan, op van die grote ronde vloerklevers. De rest stond buiten hun beurt af te wachten. Met één ‘goede morgen’ , had ik meteen zeven vliegen in één klap. Hier had ik met weinig inspanningen een hoge trefzekerheid!

Heel anders is het op dinsdag.
Dat is de wekelijkse marktdag. Dan is er méér volk in de straat.
De eerste die ik tegen kom is Jef… Ik moet mij haasten of Jef is de eerste om ‘goede dag’ te zeggen.
En verder “hey, dag Dirck én dag Henriette”, Henriettes oogjes pinkelen dan… “dag Joris”, “dag de Rita-tjes”, ja, want beide dames noemen Rita, “dag Nicole en hoe is het met Georges?”, “dag Maria”, als die natuurlijk al uit de bruine Volvo is stapt, “dag Linda”…
Iets verder in de straat, nabij mijn kantoor is het “dag Greta” en ook de twee buurvrouwen zijn er. Op dinsdagmorgen is de korte babbel met hen iets anders, want dan lappen ze de ramen niet en wordt er niet geborsteld op de stoep.
Op dinsdagmorgen merk ik het ultieme resultaat van mijn klein projectje. Het maakt me gelukkig.

Vandaag was het ook plezierig om zien… ik zat al in mijn kantoor… Urbain was héél laat en ik zag hem nog net voor het raam passeren… en ik hoorde hem tegen iemand zeggen “een goede morgen”. Het sigarenwolkje kon het niet ruiken, maar ik zag het.

Ik beschouw mijn mini-projectje als geslaagd: Er is een beetje Tirol-gewoonte ontstaan in de Dorpsstraat.