Straks ben ik 60 jaar

In mijn hersenen heeft een of ander chemisch proces, te catalogeren onder ‘onweerstaanbare drang’, mij bewogen om voor mezelf een cadeau te voorzien.

Ik zette mijn handtekening onder een bestelbon voor een scooter.

Mijn vrouw, die al maanden mijn intentie kende, maakte toen ik het haar vertelde kleine horizontale bewegingen met haar hoofd waarbij ze simultaan haar mondhoeken naar achter trok.
Ze zei niets, maar haar gelaatsuitdrukking sprak boekdelen.

Ik stond voor een psychologisch vraagstuk.
Een reflex, beslist gebaseerd op ervaring met vrouwen, weerhield me om een voor de hand liggend en rationeel antwoord te formuleren.
Ik had toch een zinnetje klaar… “Als dat nu mijn midlifecrisis is, dan leef ik wel 120 jaar!”.

Zonder het uit te spreken had Griet me nu pas verzocht om een bezinningsmoment in te lassen.
Nochtans had ik al weken stiekem een documentatiefolder op de keukentafel laten rondslingeren. En zij weet nochtans van mij dat ‘wat in mijn hoofd zit, niet in mijn… onderste ledematen zit’.

Goed, het verzoek was duidelijk. Me dan maar even bezinnen:
Wat bracht mij bij een scooter?
Is dat niet te gevaarlijk voor me?
Was ik ingegaan tegen een midlifecrisis?

Die laatste vraag had ik mij nooit eerder gesteld, maar nu ik erover denk lijkt dit mij een boeiend onderwerp.
Googelen naar het woord midlifecrisis heb ik niet gedaan… Want als ik erover lees dan zal ik het hebben en dat wil ik niet. En daarbij, zo’n crisis-varkentje zou ik wel wassen, want ik las ooit het boek van André Leysen ‘Krisissen zijn uitdagingen’ en van premier D’haene leerden we dat we pas de problemen moeten oplossen als ze er zijn. En daarbij, ik ben nog niet klaar om te verouderen. Kom dat maar zien op de dansvloer bij een optreden van Edje Ska en de Pilchards.
Voila, een midlifecrisis is het niet.

Maar is mijn aankoop toch niet een beetje een vorm van verzet tegen verouderen?
Heb ik toch een ietsepietsje van een midlifecrisis?
Pffffffff… Niet over nadenken.

Is dat niet te gevaarlijk voor me?
Dat ligt gevoelig…
Tijdens mijn beroepsleven trok ik ooit naar Kortrijk voor een ziekenbezoek. Een klant had een moto-ongeval gehad. Hij vertelde me vanuit zijn ziekenhuisbed dat hij zijn been nog voelde ook al was die daar niet meer.
Een moto zou ik nooit kopen.

Wacht bracht mij bij een scooter?
Daarvoor gaan we ver terug in de tijd.
Toen ik nog op de lagere school zat spaarde ik prentjes van moto’s… BMW, Suzuki, Kawasaki, Husqvarna, Maico… Zelf eens Honda Dax zat in mijn ringmap.
Het was een droom voor later.

Mijn vader kon mij in mijn jeugdjaren zoet houden met een afgedankte Flandria. Ik vroeg hem ooit of hij een brommer met voet-vitesses kon vinden. Dat heeft hij, vermoedelijk doelbewust, nooit gevonden. De invulling van de droom is er als jonge kerel nooit van gekomen, maar die droom bleef bestaan.

Wat gaf dan wel de doorslag?
Afgelopen lente was er tijdens een verrassingsreisje een scooterrit voorzien. Met de collega’s van mijn vrouw reden we met vele scootertjes keurig achter elkaar door de schone Gentse buurten. Ik aan het stuur, mijn vrouw achterop…
Ja, Griet kon niet onderdoen voor haar collega’s, anders had je haar nooit op een gemotoriseerde tweewieler gezien. Zij zat wat gespannen, maar ik genoot.

Amper enkele dagen kwam ik in contact met een motohandelaar. Puur toeval.
Tijdens ons gesprek kwam natuurlijk de scooterrit in Gent aan bod. Hij wist een 125cc tweedehands scootertje te koop. Ik kon die niet laten staan.

Op 20 juli lag de verzekeringskaart in de brievenbus en reed ik met mijn eigen scootertje rond.  De scooterritjes lieten me opnieuw genieten.

Ik maakte het vergelijk als met het skiën. Iets waar ik ook ten volle van geniet en ontspan.
Je moet je net als bij het skiën voorbereiden voor de rit. Je trekt hoge schoenen, een dikke jas en handschoenen aan. Ook een helm net als bij het skiën is nodig. Dan duw je het voertuig van zijn pikkel. Ik vergelijk het als het vastklikken van de skibotten in de bindingen.
En dan ‘jetzt geht los’ zoals van een berg in Tirol.

Op de weg ervaar ik een vrij gevoel net als op de piste.
Ook net zoals bij het skiën is uiterste concentratie nodig. Je kan dan aan niets anders denken.
Na de rit voel je je volledig ontspannen. De scooter geeft me het goede gevoel van een actieve wintervakantie. Toch mooi om met dat gevoel te komen tot de aankoop van een scooter. Niet waar?

Maar net zoals bij het skiën is al snel een blauwe piste niet meer voldoende uitdagend. En dan ga je minstens voor rood. Zo verlaat ik ook de piste van 125cc.

Maanden voor mijn aankoop verzamelde ik terug documentatie. M’n ringmap was nu wel vervangen door een tabblad op de smartphone met tientallen icoontjes van de grote merken. Ook YouTube was een modernisering van mijn ringmap. Ik had terug dat leuke gevoel van tijdens mijn kindertijd.

’t Is een Honda Forza 350 geworden, model 2023.

Mét handvatverwarming, want ik bestelde er geen artrose bij!
Mensen van ‘midlife’ moeten toch een beetje hun voorzorgen nemen.

’t Is dus een scooter geworden, geen moto en ook niet te zwaar. Ouderen zoals ik, moeten het nog aankunnen.

Ik denk dat mijn droom nú wel moest uitkomen.
Nog ouder, dan zou het er beslist niet meer van komen.

Hield het chemisch proces in mijn hersenen dan toch rekening met midlife?