Ooggetuige van verijdelde aanslag op Angelina Jolie

Sarajevo, 7 juli 2012

Tijdens een avondwandeling met vrienden in Sarajevo, hoofdstad van Bosnië en Herzegovina, hadden we de mogelijkheid om het rode loper-gebeuren van het filmfestival 2012 van nabij mee te maken.

Onder de grote luifel halfweg de toegangsweg tot het Nationaal Theater verlichtten een reeks spots de brede loper. Nog even liepen er mensen over van allerlei pluimage, maar straks zouden ze allemaal plaatsmaken voor een speciale gast. Angelina Jolie zou op het rode tapijt verschijnen en de volle aandacht krijgen.

Om acht uur zou de filmfestivalavond aanvangen. De tv-opnames liepen. Interviews werden opgenomen in een geïmproviseerde studio aansluitend aan de luifel. Op het grote beeldscherm konden we de uitzending volgen.

Op een bepaald ogenblik toen de meeste festivalbezoekers al binnen waren merkte ik op dat de regisseur door 7, 8 gestrekte vingers werd geïnformeerd dat Jolie nu snel zou aankomen. De mensen rondom me hadden begrepen dat ze vanaf een restaurant onderweg was naar het theater.

Prompt werden nog twee zuilen met witte bloemen naar de straatzijde gedragen waardoor de chauffeur uiterst precies zou weten waar hij zijn rit moest stoppen. Jolie zou feestelijk uit de wagen naar de rode loper stappen.

Om 20u30 was Jolie er nog niet.

Meer en meer mensen rondom mij gingen weg. Ik had hierdoor een plaats op de eerste rij kunnen bemachtigen. Zonder iemand voor me zou ik een prachtige foto kunnen maken van Angelina Jolie.

Algauw was het duidelijk waarom ik kon doorsteken tot net achter de afsluiting. M’n plaatselijk contactpersoon had net als de andere mensen rondom ons uit de zendtoestellen kunnen horen dat er een aanslag op Jolie op til was.

Ook al was er al een zwarte gepantserde politiewagen achter ons gepasseerd, ik geloofde het niet. Maar toen de giraf-camera die gans de tijd uit de lucht beelden had gemaakt definitief werd neergelegd zonder Jolie te filmen en de bloemenzuilen werden weggedragen werd het me duidelijk dat een en ander volgens een ander scenario verliep.

Toen we vernamen dat Jolie via een andere ingang het theater was binnengegaan bracht dit opheldering waarom eerder de helft van de fotografen van de loper waren weggebracht.

Dat iets niet pluis was in Sarajevo drong definitief tot ons door toen de Bosniërs rondom ons het woord bom vernoemden. We vernamen ook dat de politie een zone in de stad extra zou bewaken.

Veel mensen begrepen dat het aangewezen was om de theaterplaats te verlaten. Anderen bleven niets vermoedend staan. Wij zetten onze wandeling enigszins zenuwachtig verder in de richting van de oude stad.

Na het sponsor-tentendorp te hebben gepasseerd en een paar honderd meter wandelen kwamen we aan een plein op het einde van de Obala Kulina Bana tussen het Nationaal Theater en het Europahotel.

Nog op de hoek van het plein zagen we dat daar meer politie was dan normaal. Dat deed ons groepje even enkele stappen terugzetten in de straat om vervolgens snel de benen te nemen naar de overkant van het plein. Met mijn zoon bleef ik op de hoek van het plein staan. De rest van mijn vrienden werden halfweg tegengehouden door politie.

Toen ik rechts van mij keek zag ik uit de parallelstraat een man komen die haastig wandelend het plein diagonaal zou oversteken. Twee politiemensen volgenden in dezelfde pas de man op korte afstand.

Het overhaastig wandelen van de man uitte dat hij wist dat hij werd gevolgd. Midden het plein begon de man te lopen. Ik had het grootste vermoeden dat ik de man zag die het mogelijk op Jolie had gemunt.

De politiemensen verwittigden met hun walkietalkies al lopende hun collega’s aan de overkant van het plein. Misschien oversteeg zelfs hun geroep het geluid van de walkietalkies.

De Bosnische vriend riep ons “schnell schnell er hat bommen”. Dit was waarschijnlijk ook de reden waarom de politie een zekere afstand van de man bleef terwijl ze heen en weer liepen om hem de doorgang te beletten.

We vernamen nadien dat de man toen ook geroepen had dat ze hem moesten laten lopen of dat hij zichzelf zou neersteken, waarop de politie zou geantwoord hebben dat dit zijn eigen keuze is.

Intussen waren wij en nog een ander koppeltje wandelaars niet meer de enige op het plein. Anderen zagen net als ons de inrekening.

Een van mijn foto’s toont aan dat de man al voor het bereiken van de overkant van het plein zichzelf moet hebben gestoken. Een tweede foto genomen op de verste hoek van het plein laat een brede strook bloed zien van onder het hart over T-shirt en jeansbroek.

Toch is de man nog wat verder gelopen tot midden de straat aan de overkant van het plein. Hij viel er neer en lag met hoofd en romp op het voetpad.

Snel werden de eerste zorgen toegediend waardoor ik het vermoeden had dat het duidelijk was voor de hulpbieders dat de man geen bommen bij hem had.

Meerdere politiewagens kwamen verder nog aangereden ook de gepantserde zwarte wagen. Even later hoorden we een tweede ambulance naderen.

Toen we ’s avonds met een taxi van de oude stad terug naar ons hotel reden, vernamen we van de chauffeur dat een man een Mercedes had willen stelen van een acteur… (?)

In het ochtendjournaal op tv van acht uur werd geen woord gesproken over een mogelijk verijdelde aanslag. Men toonde enkel dat Jolie de dag voordien in Sarajevo met een privé jet was aangekomen.

Angelina Jolie had ruime tijd terug in Sarajevo haar eerste film ‘In the Land of Blood and Honey’ opgenomen. In deze film kwam de hardheid van de Bosnische oorlog uit 1992-1995 aan bod. Wie de filmkritieken erop naleest zal weten dat de Serven de film niet appreciëren.

Het was niet de eerste keer dat Jolie naar het festival kwam in Sarajevo, wel de eerste keer na het uitbrengen van de film in de zalen.

Via de Belgische pers wisten we nochtans dat Jolie intussen op dezelfde dag het ereburgerschap van Sarajevo had ontvangen. Ook daarvan werd niets gezegd.

Extra research van de pers bij de festivalorganisatie leverde een ontkennend antwoord.