Vanwaar komt dat geluid?

Bovekerke, 27 juli 2012

Goedenacht,

M’n buurman, een vroege vogel, had al wel eens eerder het vermoeden dat hij een grote vogel had zien overvliegen en die trouwens interesse had in mijn konijnen, maar nu weet ik het zeker… Hij had gelijk.

Toen we na een late fietstocht thuis kwamen hoorden wij bijzonder luid ademen achter onze woning. M’n vrouw dacht dat een vreemde vogel op de zolder van de garage aan het slapen was. Zo luid hoorden we in- en uitademen.

We liepen nog even de Konijnenstraat in om te achterhalen welke buurman zoveel decibel kon produceren bij het slapen. We moesten echter wandelen tot op het dorp want onze naaste buurmannen slapen volgens de bevindingen stil. Het was dus niet Gaston, Bart, Roger of Erik. Ook buurvrouw Micheline was het niet want zij keek nog TV.

Vanop het midden van de Bovekerkestraat hebben we op de schoorsteen van de voormalige café Den Hert de geluidsbron kunnen vinden. Een witte uil was het.

Helemaal wakker leek hij nog niet te zijn. Hij keek ons kort negerend aan en rekte zijn grote witte vleugels.

Nu probeer ik te slapen, met open raam, maar den uil… ‘euuu… fweuuu…’ met een tempo van zeker méér dan tien keer per minuut én luid.

Even ben ik pestkopje… en lach binnenin.
Nu moet het wel gedaan zijn voor dat witkopje om nog wat te blijven dommelen want de kerkklok heeft hem beslist net om één uur definitief wakker gemaakt.

M’n pret is van korte duur. Hij volhardt en voor mij blijkt slapen nog niet aan de orde te zijn.

Dat kereltje hield me bezig. Niet alleen die nacht maar ook de avonden nadien.
Ik kon hem algauw het ontnemen van mijn avondrust vergeven want hij begon me te boeien.
Ik stelde mijn buurman Bart mijn nieuwe vriend voor.
Google kreeg uit Bovekerke nieuwe zoekwoorden te verwerken en Geert R. bezorgde me het meest lichtgevoelige fototoestel en lens met ‘stabilizer’.

Van mijn vriend Eric N. wist ik dat hij een passie had voor uilen. Indirect stoorde de uil nu ook hem, want ik telefoneerde Eric om raad tijdens z’n fietstocht.

Vanaf dan kwam alles in een stroomversnelling. Mensen met vakkennis spraken met mij af voor een afstapping en nog voor ze ter plaatse kwamen was Bart al lid van Natuurwerkgroep De Kerkuil.

Zelfs voor specialisten gaf de uil zich nog niet direct prijs. Ze konden geen sporen van hem vinden.
Meer observatie zou nodig zijn en dat hadden andere inwoners van Bovekerke blijkbaar via telepathie ook begrepen. De uil toonde vooral zijn sociale kant en bracht mensen samen.

Het observeren loonde want we zagen na een tijdje twee uilen én dat had niets te maken met het pintje dat we nadien samen dronken.

Bart Standaert:

Ondertussen zijn we nu al een drietal weken verder na de eerste waarnemingen van mijn buurman Gerdi.

Ik moet toegeven dat ik nooit gedacht had, dat het vinden van een koppel kerkuilen zo mijn avonden zou veranderen.
In plaats van ’s avonds voor de kijkkast in de woonkamer te zitten ga ik nu bijna dagelijks “nachtuilen”. Eénmaal ter plaatse aangekomen duurt het niet lang voor ik in gezelschap ben van mijn buurman en zijn zoon Wouter.
Het gebeurt ook vaker dat mensen in de buurt ons vervoegen en benieuwd komen kijken. Want zeg nou zelf, iemand die elke avond met zijn tuinstoel onder de arm en met een verrekijker rond de nek voorbij wandelt, wekt toch wat belangstelling.

In die drie weken dat we de uilen nu volgen zijn we toch wel wat wijzer geworden i.v.m. hun leefwereld. Het boek van David Chandler met de toepasselijke naam “Kerkuilen” is nu in ons midden waarin we al eens konden kennismaken met de inhoud van braakballen en andere zaken. Ook ontvangen we intussen het drie maandelijkse magazine van de natuurwerkgroep “ De Kerkuil” waar een schat van informatie in te vinden is.

Bij de uilen zelf is tot op heden ook verandering gekomen in hun verschijningspatroon. De laatste tijd zijn de uilen steeds vroeger te observeren, al zal dit waarschijnlijk te maken hebben met het steeds vroeger donker worden. Ook komt het vrouwtje minder te voorschijn, op sommige avonden soms helemaal niet. Daardoor zitten we ook met vragen en onzekerheden. De uilen kozen als woonplaats een leegstaande en verkrottende woning. Als we vroeg genoeg aanwezig zijn zien we de uilen uit de schoorsteen te voorschijn komen en vervolgens weg vliegen. Op regelmatige tijdstippen vliegen ze dan op en af naar de schoorsteen. De laatste dagen zien we, zoals al eerder vermeld het vrouwtje niet meer en zien we het mannetje door een open raam het huis binnenvliegen. Ons vermoeden is dat ondertussen het vrouwtje niet meer in de schoorsteen verblijft en haar intrek genomen heeft in het huis. Daar ligt ze misschien met een broedsel en zien we mogelijk het mannetje binnenvliegen met voedsel.

In de nabije toekomst wordt dit gebouw afgebroken en dit zou erg jammer zijn moesten we hierdoor onze ondertussen trouwe bewoners van het dorp Bovekerke verliezen. Gelukkig kent Gerdi de persoon die ons kan vertellen wanneer het slopen voorzien is en kunnen we in samenwerking met de natuurwerkgroep een nieuwe locatie voor onze vrienden vinden. Een optie zou de nabij gelegen kerk zijn. Op die manier kunnen ze hun naam alle eer aan doen!

22/12/2012 : Plaatsen van een nestkast in de kerktoren van Bovekerke